Pomnik bohaterów getta - pomnik w Warszawie, poświęcony mieszkańcom Warszawskiego getta, zbudowany na miejscu pierwszego starcia w czasie powstania w getcie w 1943 roku. Wcześniej na placu znajdowały się budynki koszar artylerii konnej, zwane казармами Wołyńskiego, zbudowany w 1788 roku. Do wybuchu ii wojny światowej był tu wojskowy więzienie, a po – юденрат Warszawskiego getta.

Pomysł o budowie pomnika na miejscu Warszawskiego getta została sformułowana przez Komitet żydów polskich. W kwietniu 1946 roku odbyło się otwarcie pierwszego pomnika. To była tablica pamiątkowa okrągły kształt, na który została wyrzeźbiona gałąź palm – symbol męczeństwa. Na pomniku został również umieszczony napis w języku polskim, hebrajskim i jidysz: "Dla tych, którzy umarli w bezprecedensowym bohaterskiej walce o godność i wolność narodu żydowskiego, o wolną Polskę, o wyzwolenie człowieka - polscy żydzi". Tablica otoczona парапетом z czerwonego piaskowca. Kolor kamienia został wybrany nieprzypadkowo: to symbol przelanej w walce krwi.

Wkrótce podjęto decyzję o potrzeby drugiego pomnika. Praca rozpoczęła się w 1947 roku pod kierownictwem Nathana Рапопорта na fundusze zebrane żydowskimi organizacjami. Drugi pomnik został odsłonięty 19 kwietnia 1948 roku, w piątą rocznicę powstania w getcie.

Pomnik o wysokości 11 metrów stanowi kamienny prostopadłościan, w którym znajdują się rzeźby powstańców - mężczyzn, kobiet i dzieci. Od strony wschodniej można zobaczyć zdjęcia kobiet i osób starszych, które cierpią. Ta część utworu otrzymała nazwę "Procesja do zniszczenia".

Pomnik zyskał światową sławę w grudniu 1970 roku, kiedy to kanclerz Niemiec Willy Brandt ukląkł podczas ceremonii złożenia wieńców na schodach pomnika, aby wyrazić ubolewanie w związku z przestępstw popełnionych przed narodem żydowskim podczas ii wojny Światowej.