Spaso-Borodino klasztor — klasztor prawosławny na Бородинском polu, założony w 1839 roku m. M. Тучковой, wdową A. Тучкова, zmarłego w Бородине. Najpierw postawiono kaplicę w miejscu, gdzie stał Багратионовы флеши, i gdzie zginął A. Тучков. W 1818-1820-xx wieku, kaplicę zmieniła kamienny kościół Zbawiciela Niestworzonego.

Od końca 1820 r. M. M. Тучкова stale mieszkała na Бородинском polu, w drewnianym domku-portierni przy kościele. Stopniowo do niej zaczęli przyjeżdżać wdowy rosyjskich żołnierzy, poległych podczas Бородине. Ta mała wspólnota kobiet żyła zgodnie z prawem zakonnym. W 1839 r. został otwarty Spaso-Borodino klasztor, w którym M. M. Тучкова została przełożoną. W 1840-1870. latach zbudowano okazały zespół murowanych budynków klasztornych na darowizny carskiej nazwiska, uczestników wojny 1812 r. i ich potomków, гвардейских i wojskowych części, biorących udział w bitwie pod Borodino.

Spaso-Borodino klasztor zamknięto pod koniec 1920 roku. Mocno ucierpiał klasztor i od walk 1941-1942 r. Renowacja klasztoru rozpoczęła się w 1972 r. i zakończyła się w 1987-mu. W połowie lat 1980-tych w klasztorze była już niewielka ekspozycja muzealna.

W centrum klasztoru wznosi się sobór św. włodzimierza, zbudowany w połowie XIX wieku w stylu bizantyjskim. Wspaniały murowany budynek z wystrojem z białego kamienia poświęcone pamięci polskich żołnierzy, którzy zginęli podczas Бородине. Refektarz z kościołem Jana Chrzciciela wybudowano w 1874 roku. Parterowe obudowy komórek, usług, szpitale i starym klasztorze znajdują się wzdłuż murów klasztoru, częściowo zastępując go płot.