Zamek cesarski pałac w Poznaniu, wybudowany w 1910 roku dla niemieckiego cesarza Wilhelma II. Budowa zamku rozpoczęła się w 1905 roku, pracami kierował niemiecki architekt Franz Heinrich Швехтен. Pięć lat później, 21 sierpnia 1910 roku podczas wizyty cesarza w Poznań, architekt wręczył klucze cesarzowi od nowej rezydencji.

Budowa pałacu wykonano w 5 milionów marek niemieckich, został wykonany w stylu neoromańskim i został powołany wykazać kontrolę cesarstwa Niemieckiego nad Wielką Polską. Zamek, zbudowany z betonu, cegły i piaskowca, który został wykonany w kształcie wielokąta. W zachodnim skrzydle znajdowały się prywatne komnaty cesarza i cesarzowej, połączone ze sobą korytarzem z czterema posągami. Kaplica, znajdująca się w wieży zachodniego skrzydła, została zbudowana w stylu bizantyjskim architekta Augusta Оеткеном. Jednym z najbardziej imponujących sal w zamku jest sala tronowa, w stylu bizantyjskim. Pokój oświetlony dużymi oknami z trzech stron. Pomiędzy łukami w ściennych wnękach znajdowały się osiem posągów, przedstawiających cesarzy Świętego cesarstwa Rzymskiego.

Po zakończeniu i wojny światowej zamek stał się własnością Polski. W latach powojennych służył jako rezydencja dla polskiego prezydenta, część pomieszczeń wykorzystywano uniwersytetem w Poznaniu.

Po zajęciu Poznania przez niemców w 1939 roku, w zamku przyjechał architekt Hitlera do wprowadzania zmian w przyszłą rezydencję wodza Trzeciej Rzeszy. Prace remontowe prowadzone były do 1944 roku, podczas których zostały zniszczone wiele szczegółów dekoracji wnętrz. W 1945 roku, podczas bitwy w Poznaniu w zamku został otwarty szpital wojskowy dla niemieckich jeńców wojennych. W latach powojennych zamek stał się centrum kultury, a w 1979 roku został uznany za zabytek.

Dziś sala tronowa jest używany jako sala kinowa, w innych pomieszczeniach mieszczą się galerie sztuki, teatr lalek, kawiarnia i restauracja. W okresie letnim w parku odbywają się koncerty.