Biblioteka Рачинского – najstarsza i jedna z największych bibliotek publicznych w Polsce, z siedzibą w Poznaniu.

Biblioteka została założona publicystą Edwardem Рачинским w 1822 roku. Prace budowlane prowadzono prawie sześć lat, od frontu elewacja budynku została zbudowana na wzór paryskiego Luwru. Uroczyste otwarcie biblioteki publicznej odbyło się 5 maja 1829 roku, wtedy Raczyński przekazał 10 tysięcy woluminów, z jego prywatnej kolekcji. Swoją ярое dążenie do stworzenia biblioteki Edward Raczyński tłumaczył chęcią zapisz polski język i kulturę, szczególnie w okresie, kiedy Poznań należał do pruskiej korony.

Niezależnie od religijnej, narodowej czy społecznej zestaw kosmetyków, wszyscy obywatele mieli prawo korzystać z biblioteki. Tu zbierali się naukowcy, pisarze i dziennikarze. Biblioteka Рачинского stała się miejscem spotkań i najważniejszą instytucją edukacyjną w regionie, symbolem polskiej kultury. W celu zwiększenia bibliotecznego fundacji, Raczyński wymyślił ciekawy sposób na pobudzenie obywateli: tych, którzy poświęcili bibliotece nie mniej niż 1000 woluminów, mieli prawo do tego, aby ich portret wisiał w czytelni. Kolekcja jest również powiększanie za pomocą ustawy, uchwalonej przez Fryderyka Wilhelma III, który obowiązywał wszystkie wydawnictwa przesyłać do biblioteki kopię każdej wydanej książki.

W czasie ii wojny światowej biblioteka, jak i wszelkie inne instytucje kulturalne miasta, została zamknięta. Dzięki staraniom Józefa Рачинского, najcenniejszą część kolekcji (około 17000 woluminów) byli zbawieni, pozostała część została zniszczona. W latach powojennych biblioteka mieściła się w szkole, tak jak główny budynek został zniszczony. W 1998 roku stary budynek biblioteki został przebudowany, a w maju 2011 roku poszerzona, co dało możliwość prowadzenia w bibliotece tematyczne warsztaty literackie.