Klasztor Santa Caterina del Sasso, wykute w skale na wschodnim brzegu jeziora Lago Maggiore, służył niegdyś schronieniem dla pustelników, a dziś jest jedną z atrakcji turystycznych jeziora. Bez względu na trudno dostępne położenie, aby dostać się do klasztoru, jak można z lądu jak i z wody.

Budowa kościoła rzymsko-katolickiego religijnego kompleksu rozpoczęła się w 13 wieku, ale większość prac odbywała się z 1300 w 1320 roku. Część fresków zdobiących wewnętrznie wnętrze klasztoru, pochodzi z 19 wieku. W skład kompleksu wchodzą kościoła pod wezwaniem świętej Katarzyny Aleksandryjskiej, i dwa klasztornych budynków. Uważa się, że założycielem klasztoru był ksiądz Alberto Бесоцци z miasteczka Ароло, który szczęśliwie uniknął śmierci w katastrofie, złożył przysięgę, świętej Katarzynie i mieszkał w grocie obok przyszłego klasztoru do końca życia. Relikwie błogosławionego Бесоцци dziś przechowywane są w kościele.

Mówią, że nazwa klasztoru del Sasso ("Kamień") – otrzymał po tym, jak w 1640 roku na niego zawaliła się część skały. W 1670 roku przeszedł do zakonu karmelitów, a sto lat później został zniesiony. Mimo to, w 1914 roku klasztor został uznany za narodowy zabytek, a w 1970 roku jego zdobywał rząd prowincji Varese, który rozpoczął prace konserwatorskie.

Dzisiaj dostać się do Santa Caterina del Sasso można, po zejściu w dół długim, krętymi schodami lub windą, сооруженном w 2010 roku, a także, korzystając z promu, który zbliża się u miejscowej przystani.

W 1977 roku w klasztorze kręcono niektóre sceny z filmu "Sala biskupa" Dino Ризи, a w 1989 roku pojawił się w filmie "promessi sposi" Salvatore Ночита w tytułowej opowieści Аллесандро Manzoni.