Jeszcze z czasów Bizancjum teren nowoczesnej dzielnicy Stambuł – Бейлербей, znajdującego się na azjatyckim brzegu cieśniny Bosfor, jest zamieszkana. Źródła historyczne z XVIII wieku informują nas o tym, że miejsce to otrzymało nazwę "ogrody Иставроз" (od визант., istavroz – krzyż) po tym, jak cesarz Konstantyn Wielki zbudował tu krzyż. W czasach imperium osmańskiego znajdował się tutaj imperial park. Инджиджиан – znany podróżnik XVIШ wieku, opisuje wydarzenia, w których miejsce to otrzymało nazwę Beylerbeyi. W czasach panowania Murada III, w XVI wieku, Mehmed-paszy, uhonorowany tytułem generał-gubernatora – бейлербея Румелии, po czym zbudował dom na wsi nad brzegiem Bosforu.

Na rozkaz sułtana Mehmeda II w 1827 roku w Бейлербее pojawił się pałac, który został stworzony przez architekta Киркором Бальяном. Jednak, w 1851 roku, podczas sultan Abdul-Меджиде I to struktura, składająca się w całości z drewna i przyległy do brzegu został częściowo zniszczony przez pożar. Udało się przeżyć tylko Мраморному павильону Мермер Кешк, dużego basenu i dolnym tarasie.

Osmańskie sułtanów w XVII wieku budowali tu letnie rezydencje, pawilony. W 1861-1864 r., na rozkaz падишаха Абдулазиза – brata i spadkobiercę Abdul-Меджида I, w tym samym miejscu, gdzie został zniszczony przez pożar drewniany pałac, należący Mahmouda II, architektów Агопом i Саркисом Бальяном został ponownie wzniesiony nowy pałac - letnia rezydencja sułtanów. Służył jako miejsce do umieszczania ważnych gości zagranicznych państw podczas ich wizyty w tureckie stolicy i został wykonany w stylu barokowym.

W 1865 r. zakończono budowę budowli z kamienia i białego marmuru. Jego długość wybrzeża wynosi 65 m. Otoczony był ogrodem z magnolii. Pałac został podzielony na dwie części – harem i wspólne komnaty.

Бейлербей składał się z dwóch głównych pięter i piwnicy (cokołu) pomieszczenia, w którym znajdowały się kuchnia i spiżarnia. Pałac został pięknie i gustownie urządzony, posiada trzy wejścia, 6 dużych frontowych sali i 26 pokoi. Za nim znajdują się klomby z pachnących magnolii. Znajduje się tu także duży basen do pływania i kilku letnich pałaców.

Wnętrze pałacu jest dziwaczne mieszanka różnych wschodnich i zachodnich stylów, choć sam układ pomieszczeń jest w tureckich tradycji z sofą w środku. Umeblowanie i wystrój haremu, w porównaniu z ogólnymi покоями, wyglądała skromniejsze. Wygląd i wykończenie publicznych, pomieszczeń, zwanych Селямлык, była bogatsza i bardziej zróżnicowana.

Ciekawe, że podłoga w Beylerbeyi pokryte strzechą, który został dostarczony razem z Egiptu (tzw. egipskimi maty). Zimą jest on uwolnił mieszkańców przed wilgocią i wilgocią, a latem był wybawieniem od upału. Na podłodze стелили rzadkie, ręcznie robione dywany. Takie same dywany były i w pałacu Dolmabahce. Je produkowano w pałacowych warsztatów tkackich w Хереке. W pałacu można podziwiać wspaniały piękna żyrandole z czeskiego kryształu, chińskich, japońskich, francuskich i tureckich porcelany wazony, a także francuskimi godzinami. Sułtan Абдулазиз był pasjonatem statkami. W czasach jego panowania flota turecka był drugim co do wielkości na świecie po angielsku. To odbiło się na wewnętrznej dekoracji pałacu. Tutaj można zaobserwować bardzo wiele morskich motywów i obrazów statków.

Wokół pałacu znajdowały się tereny łowieckie, zoo i ogród z roślinami, przedstawia tu z całego świata. Istnieje tunel wiodący z pałacu w ogrody, zbudowany w Махмуде Drugim. To nietypowe dla tego pałacu, gdyż zwykle budowali mosty. Żółty i wyłożona kafelkami pawilony, Muzyczne apartamenty, Jelenie Dom, Gołębi świątynia, ptasia dziedziniec i stajnie królewskie otaczają pałac.

W różne okresy czasowe tu gościł takie ważne osoby jak książę Walii, król Edward VIII, austriacki cesarz Franciszek Józef, książę Mikołaj, perski szach Nasreddin, król Montenegro, książę Serbii, ostatni sułtan Turcji Абдулхамид. Szach Iranu – Nasreddin po obaleniu została zawarta w tym pałacu i zmarł tutaj w 1918 roku. A w 1869 roku gościł w pałacu i żona Napoleona III – cesarzowa Eugenia. Sam sułtan Абдулазиз kontrolował proces przygotowania i wystroju komnaty tak ważnego gościa. Mówiono, że był bardzo dbają o cesarzowej. Świadczy o tym choćby fakt, że nawet moskitiera, висевшая na oknie nad łóżkiem Eugenii, usiana była drobnym pereł. Francuska cesarzowa była tak wdzięczna, że gdy wróciła do domu, zamówiłam w swoim pałacu Tuileries takie same okna, jak i w rezydencji Бейлербей na wybrzeżu cieśniny Bosfor.

Pałac zawsze wywoływał u odwiedzających podziw i zachwyt swoją wyrafinowaną elegancją. W ogrody puszczają tylko po wcześniejszym uzgodnieniu i nie wszystkich.