W 1903 roku w Saratowie przyjechał nowy gubernator P. A. Столыпин i nabył niedokończonego domu мукомола Reinecke pod губернскую rezydencję. Projekt realizacji na rogu ulic Wolskiej i Małej Сергиевской (obecnie Miczurina) Piotr Arkadiewiczu powierzył znanemu саратовскому architekta – A. Klimenko.

W połowie 1904 r. w budynku wojewódzkiej rezydencji wprowadziła się rodzina Столыпиных. Na pierwszym piętrze były apartamenty mieszkalne, a na drugim – recepcja, kilka gabinetów i stylowo wykończona sala lustrzana na organizację przyjęć. Jednocześnie z końcem budowy rezydencji architekci D. F. Стерлигов i A. N. Klimenko zaczęły projekt sąsiedniego budynku – wojewódzkiej kancelarii.

Dwa budynki w stylu klasycystycznym stanowią jednolity zespół architektoniczny. W wojewódzkiej rezydencji pracowali i żyli pięć саратовских gubernatorów: P. A. Столыпин, s. S. Татищев, P. A. Стремоухов, a. A. Ширинский-Шихматов i S. D. Twerze.

Wkrótce po rewolucji Październikowej w zamachu budynek zajął komitet wykonawczy, na czele z W. P. Антоновым-Саратовским i szybko rosnąca biurokracja, już nie помещаясь w gubernatora apartamentach, wkrótce wyprowadziła się do innego budynku.

W 1930 roku budynek kancelarii mieści się przychodnia dla партработников, a губернаторскую rezydencję – stawowych instytut.

Teraz w kompleksie budynków z tablicami "Zabytek" znajduje się zwykły szpital (w kancelarii) i zdeponowane organizacjami w zakresie ochrony dziedzictwa architektonicznego, obwód противотуберкулезный ambulatorium (w siedzibie szkół).