"Most Каррузель" – tak nazywa się jeden z wierszy Rilke. Mówi o moście, a o ślepym człowieku, stojącym na nim, ale bez nazwy nie zrozumieć трагичности fabuły. Bo ślepy stoi na moście prowadzącym do Лувру, czyli w samym centrum Paryża, w samym centrum urody, której nie widzi.

Rilke pisał jeszcze o starym, nie przekształconej most Каррузель, ale to nie ma znaczenia – miejsce było praktycznie to samo. Przejście obok łuku Каррузель budowali po królewskim dekretem Ludwika Filipa I od 1831 roku. Budowę powierzono inżynierowi Антуану-Remy Полонсо, człowieka, skłonnego do innowacji i przemyślanemu ryzyko. W tym czasie większość paryskich mostów zostały wiszącymi, ale on postawił łukowe, przy tym używał stosunkowo nowy materiał – żeliwo, w połączeniu z drewnem. Podpory konstrukcji zdobiły duże żeliwne pierścienie, które paryżanie raz stały się ironicznie nazywać pierścienie do serwetek. Na każdym rogu mostu na wysokich postumentach znajdowały się kamienne alegoryczne rzeźby w klasycznym stylu pracy Ludwika Петито – kobiece figury, przedstawiające Przemysł, Dostatek, Paryż i Sekwanę.

W 1883 roku most zamknięty na pół roku, aby odnowić drewniane elementy. Już wtedy specjaliści zalecali zastąpić je żelaznymi, ale zrobili to dopiero w 1906 roku, wykorzystując żelbet. Pomimo renowacji, most, zbyt wąski i zbyt niski, nieaktualne do xx wieku. Postanowiono zbudować nowy, lekko przesuwając go.

Inżynierowie Henri Poczekalnia i Jacques Moran, разрабатывавшие projekt, starał się zachować sylwetka starego mostu, już znajomy mieszczan. Ponadto, zrezygnowano z zastosowania metalu ze względu na bezpośrednie sąsiedztwo zabytkowych budowli – Luwr, Pont-Neuf i Pont-Royal. W ten sposób, трехарочный przednia Каррузель, wiodący prosto do bramy Luwru, nie wygląda nowocześnie. Choć betonowy, pokryty będzie kamieniem, a przy wejściach na niego nadal stoją na swoich postumentach starannie zapisane Przemysł, Dostatek, Paryż i Siana.