Florovsky klasztor po raz pierwszy wzmiankowana w dokumentach z XVI wieku, przynajmniej właśnie w 1566 roku została wydana dyplom księciu Konstantemu Острожскому, zgodnie z którym teren klasztoru przekazywana протопопу Jakubowi Гулькевичу, który wznowił działalność klasztoru (to znaczy, że nie było i wcześniej). W 1682 roku już spotyka się wzmianki o tym, że na Dole był dziewczęcy klasztor z dwoma kościołami, z których jedna nosiła imię męczennika Flora.

Jednak od momentu wznowienia działalności klasztoru aż do początku XVIII wieku u Флоровского klasztoru było ciężko z finansami, więc praktycznie nie rozwija się. Tylko w 1712 roku, po zamknięciu kobiet Воскресенского klasztoru i tłumaczenia mieszkających tam sióstr w Florovsky klasztor zaczyna się rozkwit klasztoru, ponieważ wszystkie chwyty zamkniętego klasztoru przeszły na własność Флоровского.

Tuż po przekazaniu zakonnice Флоровском klasztorze zaczynają budować nowy, już murowany kościół Wniebowstąpienia. Po konsekracji kościoła w 1732 roku klasztor zaczął oficjalnie nazywać Święte-Вознесенским Флоровским. Oprócz tej świątyni wszystko było drewniane, dlatego spłonęło w słynnej kijowskim pożarze w 1811 roku. W przyszłym roku z funduszy przeznaczono środki na odbudowę klasztoru, na które i wzniesiono murowane budynki. Do początku XX wieku już cały teren klasztoru była zabudowana, kamiennymi i drewnianymi budowlami (szpital, podane duchowa rycerskość przytułek katolicki i jeszcze kilkoma świątyniami).

W latach władzy radzieckiej klasztor zamknięto, niszcząc przy tym kościół Świętej Trójcy. Odrodzenie klasztoru rozpoczęła się dopiero w czasach niemieckiej okupacji, i choć później Kijów został zwolniony, mieszkanie już się nie zamykają, choć nadal znieść prześladowania ze strony władz. Na dzień dzisiejszy nadal się rozwijać i rozwijać tradycje duchowości.