U podnóża Góry Wellington w 1804 roku został założony miasto Hobart – stolica stanu Tasmania. Dziś miejscowi nazywają ją po prostu "Góra". Wznosi się nad miastem na 1271 m, a jej sylwetka jest widoczny praktycznie z każdego punktu w Hobart.

Przez większą część roku, góra pokryta śniegiem, czasami nawet w lecie. Jej zbocza sadzonek gęstym lasem, ale przy tym są pokonywane wiele szlaków turystycznych. Na szczyt prowadzi wąska droga o długości około 22 km, a z tarasu widokowego w pobliżu szczytu rozciąga się wspaniały widok na miasto, leżące na dole, deltę rzeki Derwent i miejscowość, wpisanej na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i znajdujący się w odległości około 100 km na zachód. A jeśli patrzeć na mount Wellington z Hobart, można zobaczyć słynne formacje skalne z крупнокристаллического bazaltu, znane jako Organowa Rura. Czasami górę zwany śpiącym wulkanem, choć to nie tak – ona powstała, kiedy australijski kontynent odłączył się od pra-kontynentu Гондвана około 40 milionów lat temu.

Tubylczy mieszkańcy Tasmanii nazywano górę "Унгбаньялетта", "Пураветтер" lub "Кунаний". Ludzie z plemienia pálava, potomkowie pierwszych mieszkańców wyspy, do tej wolą te nazwy. Uważa się, że pierwsi ludzie pojawili się na Tasmanii około 30-40 tysięcy lat temu. Ich wierzenia i tradycje w połączeniu z danymi współczesnych badań archeologicznych pozwalają przypuszczać, że mieszkali na górze Wellington i jej okolicach większą część tego okresu.

Holenderski żeglarz Abel Tasman, który wyspa w 1642 roku, najprawdopodobniej mount Wellington i nie widział – jego statek przepływała w znacznej odległości od południowo-wschodniego wybrzeża Tasmanii. Aż do końca 18 wieku żaden inny europejczyk nie postawił stopy na ziemi wyspy. Tylko w 1798 roku pojawił się brytyjczykiem Matthew Flinders, dokonującego pływanie wokół Tasmanii. Nazwał mount Wellington "Jadalni Górą" za jej podobieństwo z tej samej szczytem Afryki Południowej. Swoją obecną nazwę góra otrzymała w 1832 roku na cześć Księcia Веллингтонского, który rozbił Napoleona w bitwie pod Waterloo.

W ciągu 19-20 wieków góra była popularnym miejscem wypoczynku mieszkańców Hobart. Na niższych zboczach wzniesiono wiele turystycznych miejsc, jednak żadna nie zachowała się do naszych dni – wszystkie one zostały zniszczone w 1967 roku, podczas wielkiego pożaru. Dziś na miejscu niektórych spalonych turystycznych, parkingów zorganizowane strefy piknikowe.