Budowa katedry w Grenadzie rozpoczęto w 1523 roku, a zakończono po prawie 200 lat, w 1703 roku.

W 1492 roku Granada – ostatni miasto Hiszpanii, zajęty przez maurów, została zwolniona od ich władzy. Z jej zwolnieniem zakończyła się wieloletnia rekonkwista – walka hiszpanów z muzułmańskich najeźdźców. Kilka lat później był plan budowy katedry, jako symbol wyzwolenia Granady od władzy maurów.

Budowę katedry prowadzono pod kierunkiem wielu, сменявших siebie architektów. Pierwotny plan budowy należał do architekta Enrique Эгасу, która poczęła wybudować katedrę w stylu gotyckim, podzielony pięcioma nawami. W 1528 roku kierownictwo budowy przejął architekt Diego de Силоэ, który wprowadził istotne zmiany w istniejący projekt budynku, nadając mu elementy charakterystyczne dla stylu Renesansowym. Swój ostateczny kształt, który dotrwał do naszych dni, katedra dostaje po wprowadzeniu w jego projekt korekt i uzupełnień wybitnym architektem, rzeźbiarzem i malarzem Alonso Cano, руководившим budową w 18 wieku.

Fasada budynku ozdobiona pilastrami, rzeźbami, rzeźbionymi płaskorzeźbami, wieżyczki. Wnętrze katedry wykończone są głównie w biało-złotej kolorystyce, co nadaje wnętrzu katedry szczególną majestat i powagę, wypełnia go światłem i daje poczucie przestrzeni. Ściany katedry zdobią wspaniałe malowidła pędzla Alonso Cano.

Do katedry przylega słynna kaplica Królewska, w zakresie który jest wielościan, który Enrique Эгас zbudował jeszcze w 1505-1506 latach. Tu spoczywają szczątki króla Ferdynanda i królowej Izabeli, a przed wejściem nie jest ustawiony ich коленопреклоненные rzeźbione figury.

Katedra w Granadzie jest jednym z najbardziej znaczących zabytków architektury nie tylko w Granadzie i Hiszpanii, ale i w ogóle kultury światowej. Возводимый w ciągu wielu lat, jawi się naszym wzrokiem raz w kilku stylach architektonicznych – gotyku, Renesansu, rokoka i klasycyzmu.