Benedyktyński klasztor stoi w górskiej dolinie u podnóża góry Titlis i jest własnością miasta Engelberg. Został założony w 1120 roku przez hrabiego Зелленбюреном z Zurychu. W tym samym roku jego osiedlili się mnisi z klasztoru Muri. Wkrótce została otwarta pierwsza szkoła uczonych w piśmie.

Jakiś czas klasztor został przeznaczony zarówno dla kobiet jak i dla mężczyzn. Damska część przeżyła się do 1615 roku - wtedy ostatnich zakonnicy przenieśli się w Sankt Andreas.

Lokalizacja klasztoru bardzo dobrze - przecież on stoi wyraźnie w centrum doliny. Opactwo miało zarówno duchową, jak i polityczne znaczenie, niezniszczalna niczym - ani pożarami i epidemiami, ani wojskowych starcia. Łamiąc trzy pożaru, klasztor przetrwał. Po raz ostatni pożar został w 1729 roku, po czym duża część budynków został przebudowany pod kierunkiem austriackiego architekta Johanna Rufa. Dumą mieszkaniu są panele drewniane we wnętrzu pomieszczeń klasztornych. Rozmiar każdego panelu – 50х20 cm i składają się z 300 lub więcej kawałków. To owoc twórczości jednego z mnichów.

W 19 wieku przy klasztorze została zbudowana szkoła, ponieważ mnisi z klasztoru poświęcali dużo uwagi edukacji. Stopniowo szkoła się rozrastała i na dzień dzisiejszy składa się z gimnazjum, średniej klasycznej szkoły z internatem dla dzieci obu płci i ludowej szkoły (dla dorosłych).

Przy klasztorze jest biblioteka, co jest typowe dla klasztorów. W niej przechowywane są około tysiąca rękopisów (zarówno współczesnych, jak i średniowiecznych), kilkaset wydań drukowanych i tysiące książek 16-19 wieków.

Przy klasztorze działa muzeum, gdzie można zobaczyć eksponaty, które mówią o życiu mnichów benedyktyńskich. Najcenniejsze eksponaty muzeum można nazwać Альпнахское ukrzyżowanie 12 wieku, klejnoty króla Hotton IV (1208 r.), a także model klasztoru do ostatniego pożaru 1729 r.

Na klasztornej fabryce robią sery, które można kupić w sklepie, wraz z lokalnymi mięsne specjalności, dżemem i miodem.