Latarnia morska na wyspie Сакрисифиос (wyk. Isla de Sacrificios – wyspa Ofiary) zaskakuje swoją historią. W 1518 roku hiszpan Juan de Грихальва, badacz zatoki Meksykańskiej, otworzył ta niezwykła wyspa. Według legendy, był tu ołtarz ofiarny, gdzie ludzie w danym dniu składali w ofierze bogom najpiękniejszą kobietę. Hiszpańscy konkwistadorzy znaleziono tu szczątki ofiar ludzkich czasów мезоамериканских kultur. Wraz z pojawieniem się hiszpanów, właśnie na tę wyspę, gdzie zbudowali specjalny dom, wywozili umiera od ran lub epidemii. Antropolodzy znaleźli tu pozostałości pochówków i podstawy świątyń plemion тотонаков i olmeków.

Oprócz urody samego latarni, zachwycają piękne i rzadkie rafy koralowe otaczające wyspę. W latach 90-tych XX wieku podjęto decyzję o zamknięciu wyspy w związku z pogorszeniem się stanu rzadkich koralowców, które stale splądrowali kłusownicy do produkcji rzemieślniczej. W ostatnich latach prowadzone są ciągłe negocjacje między rządem i firmami turystycznymi, które kładą nacisk na to, aby otworzyć się na wyspę publiczności, ale ekolodzy i biolodzy obawiają się, że proces zniszczenia tylko przyspieszy.

Dziś latarnia morska na wyspie Ofiary działa jako punkt orientacyjny dla statków udających się w port Veracruz. Ale to niezwykła latarnia morska, pracuje od 120 ogniw słonecznych na 250 W, i cała konstrukcja latarni jest w stanie oprzeć się wiatrom ponad 200 mil na godzinę. Energetyki twierdzą, że w ramach walki ze zmianami klimatu, konwersja energii światła zaoszczędzić do sześciu tysięcy litrów oleju napędowego w miesiącu i zmniejszy produkcję 187 000 kg dwutlenku węgla rocznie.