Grób cesarza Qin Шихуана – gigantyczna budowla, odpowiednie tytułu Pierwszego Cesarza, wypełniony klejnotami, luksusy i w pełni dostępne brązem.

Chiny została połączona w 221 roku p. n. e., In Чжэном, który ogłosił się Шихуан-di, co oznacza "Pierwszy cesarz". Mimo, że jako cesarz rządził zaledwie dwanaście lat, jego dziedzictwo istniała w państwie chińskim ponad dwóch tysięcy lat.

Budowa mauzoleum, gdzie został pochowany cesarz, zaczęło się na samym początku jego rządów, w pobliżu stolicy. Zgodnie z opisem chińskiego historyka Sima Цяня grobowce Шихуан-di, na sufitach zostały przedstawione konstelacji, na podłodze начерчена oznakowanie zgodnie z zarysami imperium, ze wszystkimi szczegółami.

Dla nieproszonych gości są ustawione mechaniczne kusze. Świece wykonane z tłuszczu morsa, które, jak wiadomo, świeciły długi okres czasu. Wszystkich pracowników, którzy uczestniczyli w budowie, pochowany, aby nikt nie dowiedział się o sekretach groby.

W 1974 roku okazało się, że grób jest o wiele bardziej majestatyczne niż opisał pierwszy chiński historyk. Терракотовое armia została stworzona dla opieki i ochrony cesarza w nicości. Prowadzące do grobowu przejścia strzeże wielu żołnierzy naturalnej wielkości. Kawaleria wraz z bojowymi wozami, запряженными końmi, zasłania je z boków. Być może dalsze poszukiwania archeologiczne wzrastają armia terakotowa warriors cztery razy.

Grób cesarza Qin Шихуана – najbardziej uroczysty мавзолейный kompleks na świecie. Powierzchnia podziemnego miasta, około 50 metrów kwadratowych. km, głębokość do 120 metrów. W centrum znajduje się mauzoleum cesarza, a wokół ponad 500 mauzolea dworzan. Budowa grobowca trwało ponad 40 lat, codziennie pracowało około 700 tysięcy pracowników.

Od początku swego panowania Ying Zheng był pochłonięty ideą wiecznego życia. Jego grobowiec jest nic innego, jak kontynuacja jego panowania i po śmierci. Po zakończeniu budowy, żywcem pochowano wszyscy słudzy i zbliżone cesarza - tylko po to, aby nadal służyć mu w życiu pozagrobowym.

Powodem, dla którego grobowiec cesarza, pomimo niecierpliwość naukowców, jeszcze nie do końca wydobyty – zbyt wysoka historyczna i kulturowa wartość budowli. Badania prowadzone są z wielką starannością.