Szkocki klasztor – katolicki klasztor znajduje się w Wiedniu na placu Фреюнг. Klasztor został założony w 1155 roku, kiedy Henryk II przeniósł mnichów z "szkockiego" klasztoru w Ratyzbonie. W rzeczywistości, szkockie klasztory w rzeczywistości są irlandzkich. Właśnie irlandzcy mnisi zajmowali się миссионерством w Europie, a Irlandia na średniowiecznym języku nazywała się "Wielka Szkocja".

W 1160 roku "szkoci" zbudowano kościół w stylu romańskim w Wiedniu, gdzie później został pochowany Henryk III. Oprócz kościoła, mnisi przytułek dla pielgrzymów i krzyżowców, którzy jechali przez Żyły do Jerozolimy. Kościół ten spłonął w czasie pożaru w 1276 roku. W 1418 roku książę Albert przejął klasztor i osadził w kościele benedyktynów. Stąd dzisiejsza nazwa klasztoru.

W 1638 roku w kościele ponownie wybuchł pożar z powodu uderzenia pioruna. Po pożarze zdecydowano się przywrócić kościół, w projekcie uczestniczyli architekci, Andrea d ' Аллио i S. Карлоне. W trakcie tego procesu, długość kościoła została nieco zmniejszona w wyniku czego wieża już nie stoi bezpośrednio obok bazyliki. Nowym ołtarzem zajmował się Joachim von Зандрат. Poprzedni ołtarz w stylu barokowym z obrazem Wiednia ocalał. Po tureckiego oblężenia, kościół został odbudowany na nowo. Z początku 1700 roku organistą w kościele był Johann Fuchs.

W 1773 roku przez architekta Andreasa Zaha został zbudowany dom do zakonu i szkoły. Budynek nazwano "komoda" z powodu jego wyglądu. Bezpośrednio obok znajdował się hotel Römischer Kaiser, gdzie odbyło się pierwsze publiczne wystąpienie Franciszka Schuberta.

W 1880 roku kościół został odnowiony i częściowo przebudowany. W tym okresie została wykonana przez malowanie sufitu Juliusza Шмидом, a także powstał nowy ołtarz na podstawie szkiców Henryka von Ферстеля. Od 2005 roku w budynku klasztoru otwarta wystawa.