Kościół jezuitów pod wezwaniem Najświętszej Marii panny – jeden z najpiękniejszych kościołów w Warszawie. Świątynia znajduje się na Starym mieście.

Kościół został założony królem Zygmuntem III z inicjatywy Piotra Skarga w 1609 roku do jezuitów. Rzetelnej informacji o architekcie nie, ale historycy sugerują, że autorem projektu wystąpił Jan Франкиевич, budując kościół w stylu polskiego manieryzmu.

W 1640 roku kardynał Karol Ferdynand Vasa obdarzył kościoła luksusowy srebrny ołtarz, który został skradziony w 1656 roku wojskami szwedzkimi. W 1660 roku został otwarty kościół apteka, z której korzystali wszyscy mieszkańcy Warszawy. Po 8 lat w kościele stały się prowadzone wykłady z teologii i filozofii. W 1720 roku rozpoczęto budowę jednopiętrowego budynku w tylnej części kościoła z inicjatywy biskupa Louisa Bartłomiej Załuski. W nowym budynku znajduje się szkoła, apteka i bogata biblioteka kościelna. W kolejnych latach kościół kwitła: pojawiła się bogata barokowa meble, marmurowy ołtarz i nowe podłogi, zostały zbudowane dwie kaplice.

W 1773 roku jezuici zostali wypędzeni z kościoła, kościół zamienił się w szkołę parafialną pod kierownictwem Krajowej komisji edukacji. Jezuici mogli wrócić do kościoła Najświętszej Marii panny tylko w 1918 roku. W latach 20-tych i 30-tych latach został przeprowadzony remont, a już dziesięć lat później kościół został niemal całkowicie zniszczony w wyniki wybuchu podczas ii wojny światowej. Budowa nowego kościoła trwała od 1950 do 1973 roku. Z pierwotnego wystroju zachowały się fragmenty надгробного pomnika Jana Тарло, ikona Matki Bożej, która została sprowadzona do Polski w 1651 roku biskup Juan de Torres w prezencie od Papieża Innocentego X.

"Anielskie" drzwi wejściowe zostały wykonane w 2009 roku przez rzeźbiarza Igora Миторай jak dokładna kopia drzwi w rzymskim kościele Santa Maria degli Angeli. Prezent związany był do obchodów 400-lecia kościoła Najświętszej Marii panny.