Zamek zakonu kawalerów mieczowych, a raczej jego ruiny, znajduje się w mieście Valmiera, na prawym brzegu rzeki Gauja, u ujścia rzeki Ратсупе, około pięćdziesięciu metrów na północny-wschód od kościoła luterańskiego św. Симаня.

Zdaniem historyków na początku XIII wieku przy ujściu rzeki Ратсупе znajdował się zamek латгалов Аутине. Około 1208 roku zasad Варидотис. Jego własności były częścią starożytnej terenie Талава. Mieszkańcy tych ziem, którzy wyznawali prawosławie i hołd псковским książąt.

W 1224 roku ziemi латгалов zostały podbite, podzielone, i Валмиерский powiat przeszedł na własność zakonu kawalerów mieczowych. Badacze sugerują, że zamek zbudowany został po 1224 roku. Według innej wersji zamek został wzniesiony w 1283 roku mistrzem zakonu Вилликеном z Эндорпе (Шауэрбург). Sam zamek w historycznych очерках XIII wieku nie wspomina.

Na początku XIV wieku w pobliżu zamku pojawiło się osada, która z zamkiem ogólne budowy do obrony. W następnym okresie zamek dość często wspomina się w kronikach, bo tu często zdarzały się ważne wydarzenia.

W 1560 roku, kiedy rozpoczęła się Ливонская wojna, zamek otoczony przez wojska Iwana Groźnego, ale się im nie udało. W 1577 roku zamek ponownie został otoczony przez wojska rosyjskie, które tym razem udało się go uchwycić. Podczas odwrotu zamek został częściowo zniszczony.

Po polsko-szwedzkiej wojny, w latach 1600-1629, zamek należał do szwedom. W drugiej połowie XVII wieku zamek wzmocniły, były насыпаны ziemne wały i ułożone wały. W 1702 roku w czasie wojny Północnej, Валмиерский zamek został zajęty przez wojska Piotra I. Zamek został spalony i nigdy więcej nie przywrócić.

Zamek został wzniesiony na prawym brzegu rzeki Gauja, u ujścia rzeki Ратсупе, na miejscu латгальского zamku. W низовье rzeki Ратсупе było młyńskie jezioro, прикрывающее podejścia do zamku od północy i wschodu. Z południowej strony płynęła rzeka Gauja. A z zachodu został umieszczony szeroki rów o szerokości 30 metrów i głębokości 6 metrów. Podzielał zamek i osada. Główny zamek i предзамок mieli długości 100 metrów, a szerokość – 30-50 metrów. W planie jest nieregularny czworokąt. Mur obronny został wzniesiony, koresponduje lokalnej topografii, i osiągnęła grubość 2, 25 metrów. Wzdłuż ścian znajdowały się mieszkalne i służbowe pomieszczenia. Na rogach предзамка znajdowały się 2 wieże strażnicze. Vezzhali na teren zamku przez osiedle i предзамок, a most zwodzony trzeba fosą prowadził główny zamek.

Do naszych dni od obronnej części miasta zachowały się ochronna rowu i małe fragmenty północno-zachodniej, zachodniej i południowo-zachodniej murów miejskich. Na terenie zamku można zobaczyć zabudowę XVIII–XIX wieku, która była jądrem małego zabytkowego centrum Valmiera.

Do naszych czasów przetrwały kilka historycznych tradycji, w których czytamy, że krzyżacy zmusili mieszkańców Валмиерского krawędzi zbierać do budowy zamku ogromne kamienie z kultu pogańskich miejsc. Mówią, że w nocy w tych okolicach kamienie świecą. Głazy przechowują w pamięci czas, kiedy rycerze kazali plemiona bałtów przenosić do budowy zamku kamiennych strażników-olbrzymów z kultowych miejsc, gdzie ludzie składali ofiary bogom. Za to pogańscy bogowie zemścili się mieszkańcom zamku. Tutaj ciągle zdarzały się kłopoty i nieszczęścia. Ludzie umierali z niezrozumiałych chorób, popełniało samobójstwo, a kiedy z ciemności wyświetlała się twarz człowieka z innego świata, to wpadają w szaleństwo i rzucało ze ścian w rów. Również w tradycji mówi się o tym, że pierwszy krzyżak, który nakazał przeciągać kamienie z pogańskich miejsc, zmarł w męczarniach. A jeszcze podczas budowy Валмиерского zamku na terenie jeździli z beczkami i zabierali mleko od mieszkańców, i nie miało znaczenia, ile mieli krowy. A robiło się to dla tego, aby zagnieść na mleku wapno, dlatego stara murowane taka solidna.

Ruiny Валмиерского орденского zamku i pozostałości średniowiecznego miejskiego wzmocnienia u Гауи są przypomnieniem centrum Valmiera, z XIII stulecia, aż do naszych czasów.