Ryska Synagoga jest jedyną synagogą na Łotwie, znajduje się ona na starym mieście na ulicy Пейтавас. W pod koniec 19 wieku w Rydze powstała wspólnota religijna, która połączyła żydów mieszkających w okolicy. Do budowy został zakupiony działka, a w 1903 roku otrzymano pozwolenie na budowę.

Zaprojektowali budynek synagogi dwie osoby: znany architekt, historyk sztuki Wilhelm Neiman i początkujący architekt Hermann Зейберлих. Utworzony projekt kilka razy zmieniał się, jednak budowa budynku została zakończona w 1905 roku.

Ryska Synagoga przy ulicy Пейтавас była jedną z czterech synagog stolicy. Jednak 4 lipca 1941 roku, po zdobyciu Rygi przez wojska niemieckie, wszystkie synagogi, poza tym zostały spalone. Jej nie spalili, tylko dlatego, że budynek był w Rydze, i podpalacze obawiali się, że spłonie całe Stare Miasto. Po wojnie w budynku Synagogi, w wschodniej ścianie znaleźli kryjówkę, w którym ukryte były zwoje Tory. Zakłada się, że rękopisy przykryłeś kapłan kościoła Reformowanego Gustaw Шаурумс. Kościół ten znajduje się w pobliżu synagogi.

W okresie władzy radzieckiej Ryska synagoga, jedna z niewielu działających w ZSRR, stała się centrum życia żydowskiego w stolicy, pomimo prześladowania i inwestorskie. W czasach sowieckich był nieoficjalny zakaz żydowskie życie religijne, jednak, synagoga nie przestawała swoją pracę. Pieniądze na remont praktycznie nie wyróżniał, więc nieliczni członkowie religijnej społeczności w miarę swoich sił i możliwości naprawiali i wspierali budynek. Chór synagogi, którego szefem był znany kantor Abram Абрами, był znany nie tylko w środowisku żydowskiej.

Ryska Synagoga przy ulicy Пейтавас – jeden z niewielu znanych рижских budynków, wykonane w stylu secesyjnym (югендстиль). W wewnętrznym wnętrzu, a także zewnętrznym wystroju można zobaczyć egipscy i babilońskie motywy, a dokładniej są zdjęcia palmowych gałęzi i kwiatów lotosu. Pomieszczenia wewnętrzne Wyższej synagogi ozdobione pięknym ozdobnym witrażami.

W okresie od 2007 do 2009 r. została przeprowadzona renowacja budynku. Większość środków dostarczyły euro-fundusze, ponadto, wsparcie finansowe miały państwa i około setki osób prywatnych, którzy wnieśli darowizny.