Były Senat Nicei – zabytkowa budowla w stylu barokowym w dwóch kroków od hałaśliwych Cours Saleya. Nosi znamiona niepodległa władzę starej Nicei, jeszcze nie stały się zabawką wielkich mocarstw, tu została ogłoszona aneksji miasta Francją. W tym nie jest zbyt widocznym dziś rezydencji znaleziono dowody potęgi i dobrobytu średniowiecznego miasta.

Własny Senat nadał Nicei w 1614 roku, książę Charles Emmanuel I Sabaudzki – energiczny władca, genialny wojownik i dyplomata. W rzeczywistości były to i prefektura, i sąd najwyższy powiatu. W 1655 roku dla nich dosunięte do kaplicy Trójcy świętej i Świętego Całunu zbudowali piękny trzypiętrowy budynek w stylu genueńskim, z arkadami wzdłuż bocznej elewacji i długim balkonem. Tutaj mieszczą się prezydent Senatu, senatorowie, komorników.

28 września 1792 roku uciekli z miasta – do Nicei przychodzili rewolucyjne wojska francuskie. Przywrócono Senat był tylko w 1814 roku, po upadku imperium Bonaparte. Jednak zainteresowanie Francji na Lazurowym wybrzeżu nie zniknął. W 1860 roku cesarz Napoleon III po tajnych negocjacji zawarł z królestwem Sardynii Turyn umowę, w której ten uległ Francji hrabstwo Nicei w zamian za pomoc w walce z Austrią.

Aby zachować pozory, przeprowadzono plebiscyt, w którym mieszkańcy Nicei musieli wyrazić swój stosunek do przejścia we francuskie obywatelstwo. Mówić "za" ich uroczyście prosił króla Sardynii Wiktora Emanuela II, przeciw ostro występował pochodzący z Nicei Giuseppe Garibaldi. Dwie lokalne gazety agitowali przeciwko aneksji, jednego powodu. Zdecydowaną większość mieszkańców miasta aneksji poparli. Jej krytycy (a oni są tu do tej pory) wskazują, że głosy przeciwników były brane pod uwagę tylko, jeśli wyborca mógł dać "ustne wyjaśnienie", że jego decyzja. Nieliczni mieszkańcy miasta mówili wtedy po francusku.

To właśnie w pałacu Senatu i została uroczyście ogłoszona polityczna aneksji Nicei, która oficjalnie odeszła Francji 14 czerwca 1860 roku.

Od 1860 w 1892 roku w budynku mieścił się Pałac sprawiedliwości. Następnie nastały inne czasy: bankier Juliusz Жилли założył tu noclegowni (nazwą dobrodzieja nazwany teraz ulica, na którą wychodzi Senat). Społeczności nie było tu aż do naszych dni, kiedy podczas prac konserwatorskich pod starym budynkiem odkryto pozostałości potężnych fortyfikacji xiii wieku. Teraz archeolodzy nadal tu wykopaliska, coraz bardziej oddalając się w słup czasów.