Doliną Kiso nazywa tereny w górnym biegu rzeki Kiso, która płynie po ziemi kilka prefektur (Nagano, Gifu, Aichi i Mie) i wpada do zatoki Ise w pobliżu miasta Nagoya. Długość koryta rzeki wynosi 227 km. Czasami Kiso w porównaniu z rzeką Ren.

Na początku XVII wieku przez szoguna Ieyasu Tokugawa, postanowił zbudować nową siedzibę na Нагойском płaskowyżu. Do zamku Nagoya zostało wybrane miejsce, wygodne z politycznego i gospodarczego punktu widzenia. Zamek znalazł się w środku pomiędzy Kioto i Edo, starej stolicą i głównym siedzibą klanu Tokugawa. Rzeki, które rozwijały się w tej miejscowości, w tym Kiso, pozwalały nawiązać handel z innymi dzielnicami. W pobliżu znajdował się port morski Кувана. Wokół zamku na płaskowyżu zaczęli osiedlać się rzemieślnicy i kupcy, i tak powstało miasto Nagoya.

Dolina Kiso (lub Кисодзи) znany ze swoich świątyń i zabytków architektury, warsztatami tradycji, a także drewna cedru, który został wykorzystany do budowy wielu kapliczki shinto.

W zachodniej części doliny znajduje się czynny wulkan o wysokości ponad 3 tysięcy metrów Онтаке-san – jedna z głównych świętych gór dla синтоистов. Pierwsze sanktuarium na zboczach góry został zbudowany w 928 roku. W XVIII wieku nawet tu narodziła się nowa religia - Онтаке-kę, сочетавшая szamanizm, buddyzm i sinto. Jej zwolennicy są w naszych czasach, i jest ich sporo. Co roku pielgrzymi wznoszą się do sanktuarium Онтаке-jinja przybytek, który znajduje się prawie na szczycie góry. Wierni ustawiają pamiątkowe kamienie рэйдзин-ale hee, których na zboczach góry już setki tysięcy. Bazą wypadową do wznoszenia się na Онтаке-san służy Kiso Fukushima – największe miasto doliny.

W dolinie Kiso w czasach feudalizmu przebiegał trakt Накасэндо, связывавший Edo i Kioto. Miasta Нараи, Цумаго i Магоме, stacjonujące na obszarze, dziś uznane za zabytki architektoniczne. Najważniejszym miastem na obszarze uznano za Нараи, który teraz wygląda, jak dwa wieki temu. W Цумаго praktycznie wszystkie budynki zostały odrestaurowane, dlatego jest on podobny do muzeum pod gołym niebem. W Магоме urodził się poeta i autor powieści Симадзаки, w mieście znajduje się muzeum poświęcone mu.

Do lat 50-tych XX wieku w dolinie kwitła do obróbki drewna, a także produkcja wyrobów lakierniczych i wyrobów z drewna. Wraz z rozwojem turystyki w miastach i miasteczkach doliny zaczęły pojawiać się ośrodki rzemiosła, warsztaty i ludowe, muzea.