Pałac Czartoryskich – budynek barokowy, wzniesiony w drugiej połowie xvii wieku według projektu Tilman Gameren. Pałac położony jest w samym sercu Lublina. Jest to średniej wielkości budynek z ceglaną fasadą, galerii i portykiem nad wejściem.

Pierwszym właścicielem pałacu był Jerzy Sebastian Lubomirski, później budynek przeszedł do Elżbietę Сенявской. Nowa właścicielka w 1725 roku zaprosiła architekta Franciszka Mayera z Moraw do rekonstrukcji pałacu, która trwała około trzech lat. W 1731 roku, po śmierci swego małżonka, Maria Zofia Сенявская wychodzi za mąż za rosyjskiego wojewody Augusta Aleksandra Czartoryskiego. Tak pałac przeszedł w posiadanie rodu Czartoryskich. Rodzina wkrótce przeniosła się z Lublina, pozostawiając pałac następujących właścicieli: Adama Kazimierzu i Izabeli Fleming Чарторыйской.

W 1812 roku budynek został sprzedany Martina Кобылинскому – notariusza Lublina. W następnych latach pałac był wynajmowany do wynajęcia табачному fabryce. W xix wieku, mimo, że w pałacu mieściło się zakład przemysłowy, budynek nadal wyglądał imponująco sam. Z 1860 roku pałac ciągle sprzedawał, właściciele zmieniali się praktycznie co roku. Oczywiście, sytuacja ta nie przyczyniła się do utrzymania pałacu w dobrym stanie.

W czasie ii wojny światowej pałac Czartoryskich został poważnie uszkodzony. W 1939 roku w budynek trafiła bomba, a w 1944 roku został podpalony przez wycofujących się niemców. Na szczęście pożar nie wpłynął na rozkład wewnętrzny. Przez rok zostały rozebrane uszkodzone ściany, zaczęła się poważna przebudowa. Zaproszony architekt Czesław Doria-Дерналовиц przywrócił oryginalne wnętrze pałacu, a także wygląd budynku.

W 1973 roku pałac stał się siedzibą towarzystwa Naukowego Lublina.