Park oliwski im. Adama Mickiewicza – park historyczny w Gdańsku, który jest ostatnim zachowanym do naszych czasów parku. Dziś służy jako oaza piękna i spokoju w centrum miasta.

Inicjatywa utworzenia parku należała do opata Jacka Рыбинскому. Park został założony na wzór francuskich ogrodów w stylu barokowym ogrodnikiem Хентшалой.

Francuska sekcja parku ma dwóch prostopadłych do siebie osi: północ-południe i wschód-zachód. W południowej części parku powstał malowniczy staw, który obecnie jest używany do hodowli ryb. Ze wschodu na zachód rozciąga się piękny 112-metrowy głupie aleja, gdzie drzewa posadzone w dwóch rzędach. Tu stworzyli iluzję, że morze zaczyna się tuż za ogrodem. Цистерцианские mnisi nazywali zaułka "Droga do wieczności".

Po sekularyzacji który znajdował się na terenie parku klasztoru w 1831 roku, park stał się własnością Prus, a inspektorem został mianowany Gustaw Шондорф Pod, pod kierunkiem którego park został otwarty dla publiczności. Kolejne zmiany w parku odbywały się w latach 1899-1929. W pobliżu starej konserwatorium zostały posadzone rośliny alpejskie, a sama szkoła została przebudowana w szklarni.

Pod koniec ii wojny światowej park został mocno zniszczony, ale dzięki licznym rysunków i zdjęć, został przywrócony pierwotny wygląd. W 1955 roku w parku został zainstalowany popiersie Adama Mickiewicza, w setną rocznicę jego śmierci, a sam park został przemianowany na jego cześć. W 1956 roku powstał ogród botaniczny.

W 1971 roku park został wpisany do rejestru podmiotów dziedzictwa Gdańska.