Dominikański kościół Św Mikołaja – jeden z najstarszych świątyń w Gdańsku, powstała w końcu 12 wieku. Pierwsza mały kościół poświęcony Świętemu Mikołajowi, został zbudowany w 1185 roku. Została ona założona na skrzyżowaniu dwóch ważnych szlaków handlowych: starożytnej drodze kupców i droga prowadząca od zamku królewskiego do Pomorza. Do kościoła przychodzili zarówno mieszkańcy, jak i przyjezdni kupcy i marynarze. W styczniu 1227 r. książę pomorski Świętopełk przekazał kościół zakonu Dominikanów w osobie Jacka Одроваца. Wkrótce kościół został przekształcony w klasztor. W 1260 roku papież Aleksander IV nadał Gdańsku przywileje, od tego czasu do miasta zaczęli przybywać pielgrzymi. W 1348 roku rozpoczęły się prace przy rozbudowie klasztoru. W 1487 roku pojawił się gwiezdny sklepienie, została dobudowana ośmiokątny sklepienie.

Podczas Reformacji klasztor był wielokrotnie splądrowany i częściowo zniszczony w 1525 i 1576 roku. Zakonnicy zostali wypędzeni z klasztoru, niektórzy zostali zamordowani. Po interwencji króla Zygmunta Augusta w 1567 roku, do klasztoru wrócili dominikanie.

W październiku 1587 roku król Zygmunt III przysiągł w swoich zobowiązaniach w stosunku do czeskiej w klasztorze. Od tego momentu rozpoczął się okres prosperity. Tutaj nie tylko rozkwit życie duchowe, ale i pojawiły się środki na zakup nowego organu, rekonstrukcji ołtarza. Pod koniec 17 wieku został zbudowany gotycka kaplica, w północnej części ołtarza. W 1834 roku dominikanie opuścili miasto, a kościół stał się jednym z 4 katolickich w Gdańsku.

W czasie ii wojny światowej kościół nie został zniszczony. Według legendy, ksiądz łapówki żołnierzy Armii Czerwonej dobrym alkoholem, więc żołnierze nie złupili i spalili kościół. W kwietniu 1945 roku, po 111 latach nieobecności, dominikanie ponownie pojawił się w Gdańsku i w kościele.

W końcu lat 60-tych kościół stał się miejscem spotkań opozycjonistów. Ojciec Ludwik Wiśniewski zorganizował spotkania, w których uczestniczyli uczniowie szkoły średniej, a następnie studenci i polityki.