Ogród botaniczny uniwersytetu Warszawskiego jest najstarszym ogrodem botanicznym w polskiej stolicy, znajduje się w centrum Warszawy.

Ogród botaniczny został założony w 1811 roku dla celów warszawskiej szkoły medycznej. Rośliny zostały przywiezione z zagranicy ogrodnikiem Karola Линднером. W styczniu 1814 roku profesor Hoffman przedstawił plan ogrodu i wskazał na konieczność rozmieszczenia roślin na specjalnym systemie Linneusza. Podkreślił również, że ogród powinien być szkołą ogrodnictwa, z nauką ogrodników, a zasady dla zwykłych użytkowników zaproponował mocno zacisnąć.

W grudniu 1818 roku ogród został przekazany pod opiekę Warszawskiego uniwersytetu za zgodą cesarza rosyjskiego Aleksandra I. Od tego czasu zaczęło się dobrobyt ogrodu. Teren został podzielony na 3 strefy: naukowa część, przeznaczony do kształcenia studentów i prowadzenia badań naukowych, помологическая część – w celu przygotowania przyszłych ogrodników i otwarta część – dla ogółu społeczeństwa. Rośliny stały się привозиться z całego świata, a do 1824 roku kolekcja liczyła ponad 10000 gatunków.

W 1944 roku podczas powstania Warszawskiego ogród został całkowicie zniszczony. Od 1945 roku rozpoczęła się żmudna restorative praca: powstały nowe pawilony, szklarnie, posadzone tysiące roślin, odrestaurowane zabytki profesora Michaela Schuberta i Jakuba Wagi.

W 1960 roku zarządzanie ogrodem wzięła na siebie Ludmiła Карповицова, dzięki staraniom której 1 lipca 1965 roku ogród Botaniczny został wpisany do rejestru zabytków kultury miasta Warszawa. Od 1966 roku ogród został członkiem Międzynarodowego stowarzyszenia ogrodów botanicznych.

Obecnie jednym z priorytetowych kierunków ogrodu jest zachowanie różnorodności biologicznej dzikich roślin, a także działania edukacyjne.