Stare miasto w Toruniu wpisany na listę Światowego dziedzictwa kultury UNESCO. Tutaj zachowały się unikalne zabytki architektury, takie jak Ratusz, dom Kopernika i średniowieczne budynki zbudowane w stylu gotyckim. Stare miasto w Toruniu oddzielony rzeką i fosą, a także częściowo zachowanymi do naszych czasów murami miasta.

Najstarsza część Starego miasta została założona w 1236 roku i nosiła nazwę Werder. Stało się to, gdy zakon Krzyżacki rozpoczął budowę twierdzy w celu chrystianizacji Prus. Osada szybko powstałe przy murach zamku, otrzymało nazwę Toruń. Po przyłączeniu miasta do unii hanzeatyckiej, w Toruniu rozpoczął się okres szybkiego wzrostu gospodarczego i rozwoju społecznego.

Do swoich obecnych rozmiarów Stare miasto został rozszerzony w 1252-1259 latach. W centrum znajduje się rynek Staromiejski z Ratuszem, a w północno-zachodniej części znajduje się teren dawnego klasztoru zakonu franciszkanów, kościół Najświętszej Maryi panny. Południowo-zachodnią część zajmuje barokowy kościół Świętego Ducha.

Południowa część Starego miasta jest podzielona na równe prostokątne bloki, z szerokimi ulicami, wiodącymi do promenady wzdłuż rzeki Wisły. Pierwsze domy murowane pojawiły się tu już w końcu xiii wieku. W okresie od xvi do xviii wieku budynku перестраивались w nowoczesnych stylach epok: baroku, renesansu i klasycyzmu.

Znaczne szkody Starego miasta powstała w wyniku ostrzału podczas oblężenia przez szwedów w 1703 roku. Wiele budynków, które zostały spalone i zamienione w ruiny. Największe zmiany w wyglądzie Starego miasta miały miejsce w ciągu xix i xx stulecia. Wtedy rozebrano średniowieczne budynki, a na ich miejsce powstały nowe. Wiele z zachowanych domów zostały przekształcone w budynki mieszkalne, a tym samym traci swój historyczny wewnętrzny wygląd. W tym czasie została zburzona duża część murów miejskich z basztami i bramami.

Rozległe prace remontowe rozpoczęły się po 1945 roku. Dziś Stare miasto, bez wątpienia, jest głównym klejnotem Toruniu.