Latach osiemdziesiątych xviii wieku były swoje chwałę zwycięstw rosyjskiej armii i floty nad Turcją. Właśnie w tych latach, w Petersburgu został zbudowany pałac dla najsłynniejszego faworyta za historię rosyjskiego domu cesarskiego - Grigorija Aleksandrowicza Potiomkina-Tavrichesky, dyplomaty, dużego państwowego i wojskowego działacza. Architekt I. E. Старов w projekcie pałacu starał się zrealizować ideę wielkości państwa Rosyjskiego. I to mu się udało: pałac stał się najbardziej rozległe i bogate zagrody północnej stolicy końca 18 wieku.

Budynek, zgodnie z kanonami surowego klasycyzmu, łatwy ich wygląd zewnętrzny. Jest to ściśle osiową kompozycję, kiedy od głównego korpusu odchodzą symetryczne skrzydła, tworząc podwórku, w głębi której znajduje się główne wejście do pałacu z шестиколонным rzymsko-дорическим portykiem. Przez niego można przejść do centralnego obudowa z jego парадными salami, tworząc анфиладу, która znajduje się na osi głównej budynku i prowadzi w zimowy ogród pałacu, którego okna skierowane są w stronę parku. Boczne obudowy, rozszerzonymi do ulicy, połączone z głównym korpusem jedno piętrowymi pośrednimi częściami budynku. Oni mają swoje wejścia z четырехколонными portyków toskanii zlecenia ze strony głównego dziedzińca. Główny korpus pałacu, ozdobione potężną kopułą i portykiem z frontonem, kontrastuje z niskim флигелям i dominuje w zespole.

Elewacje bocznych korpusów surowy styl, w nich brakuje wystrój, okna prostokątne, bez opasek, ściany gładkie. Jednak za ten prosty wygląd budynku kryje się luksus wnętrza komnat pałacu, które przyniosły mu światową sławę.

Raz za holem otwiera oczy ośmiokątny kopułki sala, obok niego na jego dłuższym boku znajduje się sala kolumnowa – Duża galeria. Następnie przepiękny, zimozielony ogród zimowy – prostokątne pomieszczenie z полукруглым występem ze szklanym dachem i ścianami, w którym rosną egzotyczne i rośliny tropikalne. On jest jakby kontynuacją wspaniałego parku, który znajduje się za korpusami pałacu. Park ten, położony niegdyś na terenie 30 hektarów, zaprojektował angielski mistrz Гульдом, został podzielony równocześnie z pałacem.

W 1906 roku cesarz Mikołaj II przekazał pałac do pracy Dumy Państwowej. Połowę pomieszczenia ogrodu zimowego przebudowany amfiteatr, tutaj był podzielony na salę obrad. Po rewolucji lutowej w pałacu Taurydzkim заседало rząd Tymczasowy, a po 1918 r. tu odbywały się zjazdy partii bolszewickiej.

Od 1992 roku w pałacu Taurydzkim mieści się siedziba Międzyparlamentarnym zgromadzenia krajów członkowskich wspólnoty niepodległych państw.