Bazylika San Saturnino rośliny to pierwszy kościół w Cagliari na Sardynii. Po raz pierwszy ten kościół wspomina się na początku 6 wieku. Najprawdopodobniej został zbudowany w pobliżu miejsca pochówku świętego Сатурнина z Cagliari, który, według jednego średniowiecznego dokumentu, przyjął śmierć męczeńską w 304 roku.

W 1089 roku miejscowy władca, джудиче Konstantyn II, przekazał cały kompleks religijnych, w tym klasztor, w prowadzenie mnichów benedyktynów z opactwa Saint Victor w Marsylii. Z tej okazji kościół został odrestaurowany w romańsko-prowansalskim stylu i w 1119 roku ponownie konsekrowany.

W 1324 roku podczas oblężenia dzielnicy Castello wojskami dynastii Aragońskiej bazylika poważnie ucierpiała, a kilka lat później, z woli króla Piotra IV Aragonii była oddana rycerskiego zakonu San Jorge de Альфама. W kolejnych wiekach obiekt zaczął niszczeć. W 1614 roku cała окрестная teren był przekopano w poszukiwaniu relikwii pierwszych chrześcijańskich męczenników Cagliari, które następnie umieszczono w krypcie katedry. Ciekawe, że w 1669 roku niektóre materiały budowlane z bazyliki San Saturnino zostały wykorzystane do odbudowy katedry w stylu barokowym. W 1714 roku bazylikę nowo konsekrowany – tym razem na cześć świętych Kosmy i Damiana. Ostatnie poświęcenie kościoła miało miejsce w 2004 roku, po długiej renowacji, która trwała od 1978 roku do 1996-cia lat.

Bazylika San Saturnino znajduje się na обнесенной murem terenu obok раннехристианским nekropolią, na którym do tej pory prowadzone są wykopaliska archeologiczne. Z pierwotnego budynku, który został zbudowany w kształcie krzyża greckiego z трансептом i полусферическим kopułą, zachowała się tylko część. Obecny kościół składa się z nakrytej kopułą strefy, datowanego 5-6 m powiekami i wschodniego skrzydła nawy i dwoma bocznymi kaplicami, który kończy się w półokrągłej absydzie. Zachodnia fasada świątyni, częściowo zniszczony, jest podzielona na trzy sektory. Boczne sektory mają portale z архитравами, zwieńczonej okrągłymi люнетами. Główne wejście do kościoła znajduje się na miejscu dawnego zachodniego skrzydła – to wyróżnia ozdobnymi kolorowymi akcentami wykonanymi w trakcie uzupełnień 20 wieku. Wschodnie skrzydło ozdobione ломбардскими głuche łukami, a oto apsyda, niestety, straciła swojego pierwotnego okładzin z kamienia wapiennego.