Pałac Potockich – barokowy pałac, położony na Krakowskim Przedmieściu, naprzeciwko pałacu Prezydenckiego w otoczeniu wielu zabytków architektury. Obecnie w pałacu mieści się Ministerstwo kultury i dziedzictwa narodowego.

Pierwotnie pałac został zbudowany dla niemieckiej arystokratycznej rodziny Dönhoff w 1693 roku pod kierunkiem architekta Giovanni Пиоли. W 1731 roku budynek stał się własnością Augusta Aleksandra Czartoryskiego – polskiego generał-majora i wielkiego działacza politycznego. Na początku 1760-tych rodzina Czartoryskich rozpocząć prace remontowe w pałacu, w trakcie których budynek został powiększony w rozmiarach, projekt został przebudowany w stylu późnego baroku i rokoko. Nad pałacem pracował znany architekt Jakub Fontana. Zostały wzniesione budynki gospodarcze, dwa skrzydła z widokiem na ulicę, pawilon z mansardowym dachem. Między nimi została zbudowana гауптвахта w 1763 roku z rzeźbami wykonanymi Sebastianem Зейселем i Janem Редлером. Luksusowy ogrodzenia w stylu rokoko powstała znanym mistrzem Leandro Marconi. Po zakończeniu wszystkich prac remontowych, pałac Czartoryskich, stał się jednym z najbardziej luksusowych rezydencji w Warszawie.

W 1799 roku pałac stał się własnością hrabiego i prezesa Senatu Królestwa Polskiego Stanisława Potockiego. W 19 wieku w pałacu gościł wielu znaczących polityków, w tym i Napoleon Bonaparte. W 1812 roku w pałacu mieszkał francuski ambasador Dominik Dufour de Прадт. Przy Aleksandrze Потоцком pałac został częściowo wynajmowana. W różnych porach tu znajdowały się: księgarnia, warsztat, galeria wystaw artystycznych, siedziba Ambasady Szwecji.

W czasie ii wojny światowej pałac Potockich został prawie całkowicie zniszczony. W latach powojennych postanowiono przywrócić utraconą pałac. Odbudowa trwała do 1950 roku według projektu Jana Zachwatowicza. Z oryginalnych części pałacu, które mogli cudem ocaleć, pozostała Кордегардия z rzeźbami Sebastiana Зейселя i bramy Leandro Marconi.