Kartuzja w Berezie – jedyny klasztor świata, znajdujący się na terenie byłego ZSRR. Zakon świata (картузианцев) został założony we Francji w 1084 roku. To był jeden z najbardziej wojowniczych i ascetycznych zakonów w średniowiecznej Europie. Kartuzi pogardą luksus, ale szanowali wiedzę i naukę, pomagali ubogim i chorym, a także wiedzieli dużo o fortyfikacji. Ich klasztory były doskonałe fortec.

W 1646 roku, syna sławnego kanclerza Wielkiego księstwa Litewskiego Lwa Sapiehy Kazimierzowi Leonowi napisali list do mnichów-kartuzi, który mieszkał w pobliżu Gdańska, w którym opowiedzieli o swoim zakonie i poprosili o pozwolenie osiedlenia się w jego włości. Kazimierz Lew Sapieha nie stracił ojca w swoim chrześcijańskiej gorliwości, kontynuował ojcowską sprawa i stał się założycielem, budowniczy, opiekunem wielu katolickich klasztorów. Jemu spodobał się pomysł założenia Certosa di. Po poprosił pozwoleniem biskupa Andrzeja Гемблицкого, zaprosił mnichów w jednej ze swoich posiadłości w miejscowości Brzoza.

Do budowy klasztoru został zaproszony włoski architekt Jean Baptiste Гислени, pod którego kierownictwem w 1648-1689 latach został zbudowany klasztor, którego przeznaczeniem było stać się kamieniem milowym w rozwoju w historii państw.

Klasztor znajdował się wewnątrz niedostępnych ścian i obejmował braterskie mieszkalne obudowy mnichów, kościół, biblioteka, refektarz, szpital, apteki, budynki gospodarcze, a także ogród i staw. To był prawdziwy ufortyfikowane miasto, w stanie wytrzymać najbardziej wyczerpujący oblężenie. Po zakończeniu budowy klasztoru, miasto otrzymał podwójny tytuł Brzoza-Картузская.

W 1706 roku w klasztorze świata odbyło się spotkanie dwóch monarchów: rosyjskiego cara Piotra i i króla polskiego Augusta II, która miała fatalne skutki dla przebiegu wojny Północnej.

Klasztor wielokrotnie był atakowany przez wrogów, czasami wróg był zbyt silny, aby go mogli powstrzymać klasztorne mury. Każdy wypad wiązał się z ruin klasztoru, ale on znowu отстраивался. Bardzo mocno ucierpiał klasztor od wojny z Napoleonem w 1812 roku. Po trzecim rozbiorze Rzeczypospolitej, gdy rosyjskie władze zaczęły gnębić katolików, rozpoczął się upadek klasztoru, a w 1831 roku został on zamknięty. Część budynków została przekazana wojskowym, część – rozebrana i sprzedana na materiał budowlany. W 1915 roku pozostałe budynki klasztoru i kościoła spaliły. Do naszych czasów zachowały się jedynie ruiny niegdyś potężnego średniowiecznego klasztoru-twierdzy.