Кампиносский park narodowy – polski park krajobrazowy, utworzony w województwie Mazowieckim w 1959 roku. W styczniu 2000 roku został wpisany na listę rezerwatów biosfery UNESCO. Park narodowy o powierzchni 385 tys km jest drugim co do wielkości w Polsce. Park leśny, który zajmuje ponad 70% całego terytorium. Najczęściej drzewa tutaj są uważane za sosny. Główną rzeką Кампиносского parku narodowego jest Ласица, oprócz której na terenie znajdują się jeziora i stawy. Jedną z najbardziej charakterystycznych cech parku są wydmy i bagna.

Park narodowy ma bogatą historię. Spotykają się tu ślady pobytu ludzi już w epoce kamiennej. Wiadomo, że puszcza do xv wieku była własnością książąt mazowieckich. Tutaj znajdowały się tereny łowieckie Jana III Sobieskiego i Stanisława Augusta Poniatowskiego. Aż do xviii wieku w lasach prowadzona była wycinka do produkcji węgla drzewnego. Duże straty poniósł Кампиносскому parku w czasie Pierwszej wojny światowej, kiedy drzewa wycinano na dużą skalę dla potrzeb wojskowych. Pomysł utworzenia parku narodowego urodziła się wkrótce po zakończeniu i wojny światowej, jednak las znajdował się w prywatnej własności, co przeszkodziło w realizacji tego pomysłu. Park został utworzony dopiero w styczniu 1959 roku.

W Кампиносском parku mieszka 3000 gatunków zwierząt, które stanowią dużą część całej fauny kraju. Tutaj można zobaczyć dziki, jelenie, bobry, łosie, kuny, borsuki, żurawi, bociana czarnego, szary czapla i bąk.

Park narodowy odwiedza rocznie ponad milion turystów, dla których tworzone są specjalne szlaki turystyczne zarówno piesze, jak i rowerowe.