Koniec drugiego tysiąclecia przed naszą erą wyróżnia się tym, że grecy, zmęczeni poszukiwaniem nowej przestrzeni życiowej, zaczęli powoli zajmować terytorium Azji Mniejszej. Tym czasem i pochodzi wygląd miasta Halikarnas, przemianowanej następnie w Bodrum.

W 546 r. p. n. e. teren ten został opanowany przez perskim królem Wódkę II. Ogromne granice Perskiego państwa zostały formalnie podzielone na małe, według współczesnej terminologii, autonomiczne obszary, które mają swoich władców, подчинявшихся perskiego króla. Im dano pełną swobodę działania zgodnie z zasadą "Wszystko, co nie jest zabronione – jest dozwolone". Obszary te są nazywane jako "сатрапия", a król – namiestnik – "satrapa".

Сатрапия, położona w południowo-zachodniej części Azji Mniejszej, otrzymała nazwę Karia. Jej stolica – Миласа – była распложена na północny-wschód od Halikarnasie w górach. Ale satrapa Гектамон, który rządził tu około 400g. p. n. e., postanowił przenieść stolicę właśnie w Halikarnas. Powodem tego był jego dogodna lokalizacja. Po oficjalnym przeniesieniu stolicy z Миласа w Halikarnas, Гектамоном rozpoczęto szybki budowa, którego celem było przekształcenie Halikarnas w królewską rezydencję. Ale w 377 r. p. n. e., zmarł i nie dotrą do przeprowadzki do nowej stolicy. Po jego śmierci tron сатрапа zajął syn Гектамона Мавсол. Z nie mniejszą energią wziął się za ciąg dalszy sprawy wszczętej jego ojcem. Wtedy też, między innymi, im podjęto decyzję o budowie mauzoleum – monumentalne nagrobki, nazwę i majestatyczny widok, który byłby wiecznym przypomnieniem potomkom-jako o jego imieniu, jak i o chwalebnych czynach jego.

Będąc pasjonatem znawca greckiej kultury i sztuki, on ogłosił otwarcie specjalnego konkursu, do udziału w którym zostali zaproszeni greckich mistrzów w dziedzinie budownictwa. Praktycznie wszystkie znane greckie architekci wzięli w nim udział, a zwycięzcami zostali Пифей i Satyr.

Niezwykła konstrukcja mauzoleum, który stał się piątym cud świata, został ozdobiony fryzy i płaskorzeźbami z obrazów mitycznych bohaterów, a w marmurowych kształtach zostały zawarte najlepsze antyczne tradycje. Jednak, jak w przypadku jego ojca, owocem ich wysiłku Мавсолу nie było sądzone cieszyć się: w 353 r. p. n. e., kiedy zmarł, grobowiec nie został jeszcze zakończony. Kontynuowała budowę budowli jego żona Mięty, ale i ona zmarła wkrótce, nie dotrą do jego zakończenia. A skończyliśmy budowę mauzoleum architekci, którzy brali udział w jego budowie.

Mówi się, że został on zbudowany na wieku. Tak, grób Mausolus ocalała podczas oblężenia i zajęciu miasta przez Aleksandra Wielkiego w 334 roku p. n. e., bez szwanku wyszedł i po innych wojen. Ale "nic nie trwa wiecznie pod księżycem", i w wyniku trzęsienia ziemi, które miało miejsce w XII wieku duża część budynków została zniszczona, po czym rozebrano do fundamentów, a na jego miejscu zaczął budować domy.

W 1857 roku 12 domów były umarzane, po czym angielskich archeologów z wraku wydobyto szczątki tego, co kiedyś dumnie nazywa Mauzoleum. Te znaleziska są przechowywane obecnie w Londynie, w muzeum Brytyjskim. Teraz od Mauzoleum zachował się tylko fundamenty i zielony kamień, закрывавший kiedyś wejście.